Interview
De avond valt vroeg. Ik sta in de keuken en doe de boerenkool in de pan. De dochter heeft een nest gemaakt van de bank die is bezaaid met strips en knuffels.
"Wist je al", vraag ik, "dat ik deze week mijn laatste stukje voor de krant schrijf?" "Echt waar? Waarom?" Met grote ogen kijkt de dochter op uit haar Donald Duck. "Omdat ik zin heb om andere dingen te gaan doen," antwoord ik.
"Dit is mijn laatste
stukje voor de krant"
Ze schrikt. "Maar verdien je dan helemaal geen geld meer?" "Jawel hoor. Ik schrijf nog heel veel andere stukjes ook." "Pfiew, gelukkig", zucht ze. "Ga je dan een boek schrijven? Ja, dát moet je doen! Een kinderboek. Over onze familie!"
"En wie hoort er dan bij die familie?" "Papa, mama, ik, Loekie en de poezen natuurlijk. Maar dan moeten jullie wel bij elkaar wonen." "Aha", zeg ik. "En dan hebben we véél meer dieren." Ze somt op. "Honden, poezen, hamsters, konijnen." Ik knik. "Leuk idee. Zullen we ook kippen doen?" "Ja! En een paard."
"Goed. Wil je me anders helpen met het schrijven van het laatste stukje?" "Ik? Wat moet ik dan doen? O, ik weet het al! Zullen we doen dat jij mij gaat interviewen?" "Waar moet dat dan over gaan?" "Bijvoorbeeld over: waar komen baby's vandaan." "Ehm, weet je wat?" probeer ik. "Die vraag doen we anders straks. Misschien kun je eerst vertellen wat je wil worden later?"
"Oké. Paardrijjuf en schrijver. Volgende vraag." "Even denken ...", peins ik. "Ha, ik weet er een. Komt ie: Zul je de mensen die de stukjes lezen missen?" "Ja hoor. Maar wil je dan nu eindelijk vragen waar baby's vandaan komen? En schrijf je dat dan wel allemaal op?"
Naschrift redactie: Hilde, dank voor je mooie columns. Altijd goed voor een glimlach.