Namiddag
Het is middag. De school is uit. Op de tafel bouwt de dochter van een stoffen zakdoek een tent voor de Playmobilpoppetjes. Die zijn dringend aan vakantie toe en gaan kamperen. Uit dat niets, dat alles is, klinkt opeens een gedachte.
Als Loekie doodgaat, mama, dan houden we een grote begrafenis, goed? Ja hoor. Prima idee. Hoe groot precies? Van wel duizend mensen! Past dat wel in onze achtertuin? vraag ik. In de stilte die volgt past precies een o ja.
Er moeten in ieder geval heel veel kinderen komen, zegt ze dan en ze noemt een hele rits klasgenoten.
Oké.
En we moeten nog een kistje maken. Met een deksel. Ik maak een mentale notitie: recept opzoeken voor glutenvrije cake, gesloten kist voor hamster fiksen. Er kan gekampeerd worden. De tent is af, de Playmobilpoppetjes hebben een vuurtje gestookt en roosteren genoeglijk een visje met elkaar.
De springlevende Loekie ondertussen ligt te tukken in zijn terrarium. Sinds ons huishouden is uitgebreid met twee katten lijkt hij een heel gewone hamster geworden. Hij slaapt, eet, graaft gangetjes en probeert voor het eerst van zijn leven niet alles op alles te zetten om te ontsnappen uit zijn hamsterhuis. Toch best fijn om veilig achter glas te zitten met twee likkebaardende lekkerbekken op de loer, moet zelfs hij toegeven.
Nog een jaar en dan gaat hij dood, toch mama? Want hamsters worden twee en Loekie is nu een. Sommige worden drie, voer ik aan. Het hart van de dochter springt op bij die gedachte. Ik hoop dat Loekie drie wordt! Of tien, zeg ik. Misschien krijgt hij dan een baard. De dochter lacht. Nee, dat kan niet. Alleen geiten krijgen een baard.
Even later beginnen de Playmobilpoppetjes een boerderij. Overal paarden, koeien en varkens. Geen geit te bekennen. Laat staan een ouwe hamster.