Burgemeester Marcouch: ‘Let bij lockdown extra op huiselijk geweld’
AlgemeenARNHEM - “De lockdown was mijn dood geworden”, vertelt Karin Bloemen in Focus Filmtheater over de vijf jaar seksueel geweld die zij en haar zus verduurden van hun stiefvader. Ze konden af en toe ontsnappen, als stiefvader buiten de deur werkte als kermisfotograaf of haar zus en zij veilig op school zaten.
Toen de horror begon, was Bloemen een jong kind van zeven jaar. Er kwam geen redder, het hield pas op toen haar stiefvader stierf. Burgemeester Ahmed Marcouch zat op de eerste rij en kreeg onlangs de film ‘Buiten is het Feest’ naar het levensverhaal van Karin Bloemen als een stormvloed aan ellende voluit over zich heen. Het went nooit en dat is maar goed ook.
‘Buiten is het veiliger’
Marcouch bevestigt dat de lockdown maakt dat meldingen van huiselijk geweld vaak achterwege blijven. “Buiten is het veiliger dan binnen, is de bittere conclusie voor vrouwen die kampen met huiselijk geweld. Jammer genoeg ook als de school wél open is”, constateert Marcouch.
“De meeste docenten zien pas achteraf dat het misbruik eerder beëindigd was geweest als zij een geoefend derde oog voor seksueel geweld hadden gehad. Als je elkaar dagelijks ziet is de kans op signalering van bijzonder gedrag groter”, heeft hij gemerkt. De burgemeester krijgt in Arnhem twee keer per week het verzoek voor een huisverbod en hij ziet dat hier een hele serie gemiste signalen aan vooraf gaat.
“Huisartsen, jeugdartsen, docenten en jongerenwerkers hebben tegenwoordig allemaal een meldplicht, maar toch krijgt Veilig Thuis verreweg de meeste signalen van de politie”, weet Marcouch. “Vaak zijn daders vroeger zelf slachtoffer geweest. We hebben vrouwen nodig die de kracht vinden om deze cirkel te doorbreken”, zegt hij. “Arnhem heeft bovendien een wijk vol opvoeders nodig die met elkaar een veilige omgeving realiseren, samen met wijkteams en woningcorporaties.”
Intimidaties
Een gezin kan de kluwen aan manipulaties, intimidaties, chantages, dreigingen en gedeelde geheimen zelf niet oplossen, want de slachtoffers geven zichzelf de schuld, schamen zich en offeren zich op terwijl de moeders medeplichtig zijn of verlamd door angst, bevestigt Karin Bloemen. De filmscene waarin de moeder zich de penetratie van haar dochter voor de geest haalt en bereid is te getuigen bij de rechter, is het begin van de redding van het nichtje als nieuw slachtoffer van seksueel misbruik.
Grote gevolgen
Marcouch constateert dat erkennen en getuigen grote gevolgen kan hebben: “Ouders verliezen hun huwelijk, woning en baan en vervallen in armoede. Maar hebben wij een wijk vol getrainde opvoeders die om het gezin heen gaat staan, dan kunnen de slachtoffers naar buiten komen en nieuwe voorkomen.”
‘Praten helpt’ zegt ook Karin Bloemen, die ruzie heeft met haar hele familie sinds zij opening van zaken gaf, maar hierdoor wel degelijk via de rechter haar nichtje uit de klauwen van haar stiefvader wist te houden.
“Ik doe mee”, dacht Sebahat Yurdussen, oprichter van een Blijf-van-mijn-lijfhuis in Ankara en nu in Arnhem als soroptimist actief. Tijdens ‘Orange the World’ knoopt zij op straat gewapend met mandarijntjes gesprekken aan in de Arnhemse binnenstad. Dan maakt zij mee dat Arnhemse vrouwen voor het eerst praten over seksueel geweld.
‘Wie het weet, ziet het’
Bloemen adviseert Arnhem om Team-Kim in te schakelen, met trainingen voor scholieren, ouders en beleidsmakers. Bloemen doet zelf ook mee. “Signalen begrijpen blijkt het moeilijkst, want de slachtoffers voelen schuld en schaamte en doen dus hun best niets te laten merken. Maar wie het weet, ziet het.”
Bloemen geeft twee voorbeelden. “Zo blijkt te veel aan moeder hangen vaak een teken van te veel angst om achter te blijven bij vader en betekent abnormale opofferingsgezindheid vaak dat deze kinderen daar verdacht veel ervaring mee hebben.”