Beoogde 3 jaar mondt uit in 25-jarig jubileum
Ingrid Mens: 'Aan het Liemers Museum hebben veel mensen bijgedragen'
Ingrid Mens werd op 1 april 2019 benoemd tot Ridder in de orde van Oranje Nassau. Ze vierde toen haar 25-jarig jubileum bij het Liemers Museum. Jarenlang was ze directeur van het museum en nu is Ingrid Clustercoördinator Presentatie & Informatie en Hoofd Museumcollecties. Ingrid: "Ik heb het lintje niet alleen gekregen. Wat het Liemers Museum heeft bereikt is geen verdienste van één persoon. Daar hebben veel mensen aan bijgedragen. Ik ben misschien wel de motor, maar die draait niet uit zichzelf. Het is een eer om geridderd te worden, het geeft me een goed gevoel dat mensen zich ingezet hebben om mij voor te dragen." Wat drijft deze energieke en gepassioneerde vrouw om zich een groot deel van haar leven in te zetten voor het Liemers Museum?
Ingrid, in Tilburg geboren als jongste dochter in een gezin met 9 kinderen: "Ik kom uit een groot, heel positief gezin. Daar ben ik dankbaar voor, dat werd toch de basis voor wie ik ben." Haar passie voor geschiedenis begon in groep 3 van de basisschool. "Ik vond de verhalen die de juf op school vertelde zo mooi. Ik besloot toen om ook zoiets te gaan doen. Ik wilde geschiedenislerares worden." Maar schooljuf werd ze niet, al heeft ze wel een lesbevoegdheid.
Na het Theresialyceum in Tilburg studeerde Ingrid Economische Sociale Geschiedenis in Nijmegen. Ze werd historicus, al vond haar vader - zelf leraar - dat haar dat geen werk op zou leveren. Ingrid komt uit een echt lerarengezin, ook een zus en een broer werden leraar. "Hun gedrevenheid ligt in het onderwijzen van kinderen, maar ik deelde die passie niet. Als historicus heb ik geleerd dat de waarheid is wat we zelf in een bepaald tijd de waarheid vinden. Ik bekijk een voorwerp vaak vanuit wel vijf verschillende verhalen. Dat maakt het vak ook zo boeiend." Ze trouwde, kreeg drie kinderen en verhuisde naar Zuid-Limburg. Ondanks dat ze prettig en mooi woonde voelde ze zich niet thuis in het zuiden. "Dat had vooral met de taal te maken," vertelt Ingrid. 'In Zuid-Limburg bleef ik die vreemde vrouw die alleen maar Nederlands sprak. Toen ik verhuisde naar de Liemers voelde dat als thuiskomen. Ook al spreekt de bevolking in de Liemers ook dialect, ik kon dat wel verstaan en mijn Nederlands werd helemaal geaccepteerd. Ik kon gewoon met mensen praten als ik in een winkel was. Dat voelde heel goed."
Medewerkers motiveren
Ingrid begon haar loopbaan in de automatisering. Tijdens haar studie deed ze een onderzoek waarbij veel computerwerk kwam kijken. Dat was in die tijd vrij nieuw. In 1994 werd Ingrid benaderd om in het Liemers Museum te komen werken. In eerste instantie dacht ze het er drie jaar vol te zullen houden. Inmiddels heeft Ingrid haar 25-jarig jubileum gevierd. Ingrid: 'Mijn eerste opdracht was een plan te maken hoe de collecties vastgelegd moesten worden en het coördineren van de medewerkers. En ik kwam er toen achter dat ik het heel leuk vond om leiding te geven." Ingrid vindt het belangrijk dat mensen met plezier naar hun werk gaan, of dat nu vrijwilligers zijn of betaalde krachten. "Maar ze werken niet alleen voor zichzelf. Ze werken ook voor de regio, door het Liemers Museum op de kaart te zetten. Zo'n gezamenlijk doel motiveert mensen. Er is geen sterke hiërarchie. Het is belangrijker om op een leuke manier ondersteuning te bieden. Als sturende kracht hak ik knopen door, maar meestal in goede overeenstemming met collega's. Niet dat het altijd koek en ei is, er zijn wel eens strubbelingen. Iedereen heeft zijn eigen karakter. Je moet het vergelijken met een groot gezin. Daarin kun je soms ook met de een beter opschieten dan met de ander." Ze is blij dat ze van het bestuur van het museum altijd alle ruimte heeft gekregen om het museum, maar ook zichzelf te ontwikkelen. Haar passie voor beeldende kunst groeide door de samenwerking met een jonge conservator. "Wij vullen elkaar goed aan door kennis en expertise over en weer met elkaar te delen. Zoiets houd je op een prettige manier scherp."
Uitdagingen
Ingrid heeft veel verschillende dingen meegemaakt in haar werk bij het Liemers Museum. "Daarom raakte ik er na drie jaar ook niet op uitgekeken. Er gebeurde zoveel, er waren zoveel uitdagingen. En nu nog natuurlijk." Ze denkt aan de grote verhuizing in 2008/2009 en de crisis die het museum heeft doorstaan. Het Liemers Museum was van 1981 tot 2008 gevestigd in havezate Mathena in Zevenaar. De havezate werd in 1974 gekocht door sigarettenfabriek Turmac en in 1979 aan het Liemers Museum ter beschikking gesteld. Toen de fabriek in 2008 zijn deuren sloot, moest er nieuw onderdak gevonden worden voor het Liemers Museum. Ingrid heeft daar een belangrijke rol in gespeeld. "De collectie van het museum was erg groot," vertelt ze. 'We hebben onder andere de Sieger White en de Peter Stuyvesant collectie, maar ook veel uit de oorlog en archeologische vondsten. We hadden een grote locatie nodig om het depot te bergen." Die werd gevonden in de gymzaal en een aantal klaslokalen van een voormalig schoolgebouw van De Schilderspoort aan de Molenstraat. In die tijd moesten bestuur en medewerkers zich bezinnen op de toekomst van het museum. En die bezinning blijft doorgaan, want het publiek vraagt steeds meer. Ingrid: "Een museum moet met zijn tijd meegaan. Collecties moeten compacter en gedeeld kunnen worden met andere musea, de digitalisering speelt een steeds grotere rol en de mens zoekt en verwerkt de informatie anders dan vroeger. We moeten alles professioneler aanpakken, vooral de samenwerking zoeken. Niet alleen met andere musea in de buurt, maar ook met andere partners. We vinden bijvoorbeeld veel synergie met het het Archief, Heemkundekringen en ook Filmhuis. Een voorbeeld van die samenwerking is Liemers Kunstwerk. Daarin zitten nu het Musiater, de bibliotheek, de Volksuniversiteit en het Liemers Museum. Als we later in het jaar verhuizen naar Hal12, naar de voormalige fabriek van de Turmac, kunnen we veel meer en gemakkelijker samenwerken. We streven allemaal hetzelfde doel na, namelijk bijdragen aan de culturele vorming van de Liemers en haar bevolking. Hal12 wordt het culturele ontmoetingscentrum van Zevenaar en omgeving. Er zullen straks veel mensen over de vloer komen. Er zullen evenementen en workshops georganiseerd worden. Het is een plek waar je elkaar ontmoet, maar waar je ook heel goed alleen kunt zijn. De samenwerking tussen alle partijen in Hal12 is de sterke troef. Dat zorgt ervoor dat zo'n centrum als Hal12 een goede kans van slagen heeft. Ik hoop daar nog een paar jaar aan te kunnen werken en het, als ik met pensioen ga, met een goed gevoel over te kunnen dragen aan een opvolger."
