Landgoed Huis Sevenaer spreekt tot de verbeelding
Spannende ontmoeting met de jonkheer
Spannend. landgoed Huis Sevenaer heeft altijd iets mysterieus over zich gehad. Bijvoorbeeld omdat de toegangspoort aan de Wittenburgstraat - ter hoogte van de Weverstraat - jarenlang hermetisch gesloten bleef.
Pottenkijkers werden buitengehouden. Daarbij woonde met de jonkheer ook nog eens een in onze beleving 'mysterieuze' man in het statige pand met dat prachtige torentje.
Als tiener bezocht ik het Andreas Scholengemeenschap aan de Nieuwe Doelenstraat in Zevenaar. Daar waar tegenwoordig een parkeerplaats is gesitueerd, begon ik mijn avontuur in het voortgezet onderwijs. In de pauzes wandelden we door de stad en passeerden regelmatig het gesloten toegangshek dat het rustieke landgoed van jonkheer Huub van Nispen van Sevenaer zonder pardon scheidde van het centrum. In mijn herinnering was het hekwerk die tijd ook nog eens dichtgetimmerd zodat je echt niets meekreeg wat er achter de hekken afspeelde. Oké via een kier in het houtwerk zag je een stukje van de toren. Maar meer was het niet. Wij verzonnen de mooiste complottheorieën die zich daar in het onbekende stukje Zevenaar afspeelden.
Verbeelding
Landgoed Huis Sevenaer is altijd tot mijn verbeelding blijven spreken en alle oude herinneringen kwamen in 2006 - ik was inmiddels als journalist werkzaam - weer naar boven. Ik kreeg de kans om de jonkheer te ontmoeten. Voor een interview voor het toenmalige magazine Besta van woningcorporatie Baston Wonen. Ik geef toe dat ik in de loop van de jaren menig bekende Nederlander heb mogen spreken, maar dit keer kreeg ik voor het eerst een 'rode oortjes gevoel'. Het sprookje van het 'kasteel' uit mijn jeugd werd nieuw leven in geblazen. Ik mocht voor het eerst een tot dan onneembare grens passeren.
Pottenkijkers
We schrijven september 2006. De tijd waarop het landgoed bedekt werd door (nog meer) groen. Iedereen wist het in die tijd. Jonkheer Huub van Nispen van Sevenaer houdt pottenkijkers liever op afstand. De deuren bleven dicht. Maar opvallend genoeg maakte hij dit keer een uitzondering. Ik herinner me dit avontuur nog fotografisch.
Op die zonnige doordeweekse middag rij ik het landgoed op via de destijds half verscholen ingang aan de Babberichseweg, pal tegenover het Juvenaat. Over een authentieke landweg door een beboste omgeving naar de ingang van het hoofdgebouw, uit de vijftiende eeuw.
Alsof we een
reis door het
verleden maken
Wat deze dag opvalt is dat de begroeiing rond de 'kasteelboerderij' vrij spel heeft. Zelfs de fraaie hoofdingang is erdoor omsingeld geraakt. Logisch in die tijd: Jonkheer Van Nispen tot Sevenaer was anno 2006 al jaren de drijvende kracht achter zijn biologisch landbouwbedrijf en daarmee faliekant tegen het gebruik van verdelgingsmiddelen. Het kasteeltje, de bijgebouwen en de weelderige natuur maken indruk. Iets wat later die middag nog eens wordt onderstreept als we - met permissie van de jonkheer - vrij spel krijgen en op het landgoed mogen ronddwalen.
Maar die dag melden we ons zoals afgesproken eerst bij de kleine ingang (omdat de grote ingang niet toegankelijk is). We hebben nauwelijks aan de bel getrokken, of de robuuste deur zwaait open. De jonkheer staat ons op te wachten. Hij leidt ons naar de historische eetkamer, waar hij graag zetelt. De ruimte is indrukwekkend. Hoewel we her en der tijdschriften, paperassen en kranten ontwaren, maken de houten vloer, met familiewapens bekleedde stoelen, een grote antieke kast, een sfeervol betegelde schouw en enkele grote schilderijen indruk. Op één portret ontdekken we vader Van Nispen als burgemeester van Laren. Hij blijft ons het hele gesprek indringend aankijken. Moderne technieken ontwaren we in deze kamer niet en de thee wordt nog gewoon door een traditionele theemuts warm gehouden.
Jonkheer Van Nispen tot Sevenaer is een bijzondere man op leeftijd. Hoe oud hij precies is vraag ik hem als eerste? "Dat weet ik niet precies'', zegt hij eerlijk. "Volgens mij 87 of 88 jaar. Houd het maar op 88."
Tweede Wereldoorlog
We maken een duikeling in het verleden. Jonkheer Huub van Nispen van Sevenaer werd ooit geboren als burgemeesterszoon. "Tijdens de oorlog werd mijn vader uit het ambt gezet omdat hij niet met de Duitsers wilde meewerken. We moesten onderduiken. Ik ben tijdens een vlucht door de Duitsers opgepakt en heb een week achter de tralies gezeten. Gelukkig werd ik bevrijd en na de oorlog herenigd met mijn ouders. Mijn vader trad toen ook weer aan als burgemeester van Laren.''
In 1947 stuurde vader de jonge Huub naar Zevenaar, naar het landgoed dat eigendom was van de familie. "Een oom die er op zat werd te oud om het landgoed te beheren. Mijn vader besloot dat ik dat moest gaan doen."
Nooit getrouwd
We praten over de landbouw, zijn biologische visie, maar ik vraag hem ook waarom hij nooit is getrouwd. "Ik heb altijd zo hard gewerkt dat ik daar de tijd niet voor heb genomen. Of ik daar spijt van heb? Ja, misschien wel. Ik heb echter veel andere dingen gedaan en na kunnen denken over het leven."
Jonkheer Van Nispen moppert op de stad Zevenaar die geen karakter meer heeft en het kabaal van de cafés in de Weverstraat en weerspreekt krachtig dat het landgoed is verwaarloosd, wat critici hem wel eens voorhouden. "Er wordt wel degelijk onderhoud gepleegd, maar zodanig dat je het niet ziet. Dat hoort bij een natuurreservaat."
Tot slot stel ik hem de vraag wat er met het landgoed gebeurt na zijn dood. "Dan wordt het beheerd door een stichting. Of ik bang ben voor de naderende dood? Nee hoor! Als het mijn tijd is, ga ik met een gerust hart! Ik ben van huis uit katholiek. Hoewel ik het katholicisme tegenwoordig veel te zweverig vind, denk ik wel dat er straks na mijn dood wat moois zal zijn...''
Een bijzondere ontmoeting eindigt met een handdruk. Ik mag gerust nog even op het landgoed rondkijken en ook beneden in de woning. Nee, niet boven. "Dat is niet nodig."
