Na 75 jaar Turmac/BAT op de teller nog steeds aan het werk
De voormalige productiehal, HAL12, naast het gemeentehuis in Zevenaar wordt omgedoopt tot podium voor samenwerking en ontmoeting. Verschillende organisaties bieden samen op deze plek straks sociale, educatieve en culturele programma's aan. Op deze unieke locatie hebben veel mensen uit de hele regio gewerkt en zij koesteren herinneringen aan een mooie tijd en dierbare ontmoetingen. Hun persoonlijke verhalen willen we niet vergeten, maar juist vastleggen.
Ze vervulde een voortrekkersrol bij terugkeer na zwangerschapsverlof, kolfde op de wc, rijdt tweewekelijks naar het Belgische Poppel om haar rol als oppas oma te vervullen en blijft met de pensioengerechtigde leeftijd in zicht voorlopig werken. Haar naam? Annemiek van der Meer-Wieleman. Oudere broer Harry, behept met hetzelfde arbeidsethos, is drie dagen per week een klein radertje in de wereld van het grote geld. Samen hebben ze 75 jaar bij Turmac/BAT op de teller staan.
Annemiek was de eerste vrouw in de Turmac-geschiedenis die na zwangerschapsverlof terugkeerde. "Het was 1984. Kinderdagverblijven, thuisoppassers of oppasoma's, het was geen gemeengoed. Zwangere vrouwen namen ontslag en bleven na de bevalling thuis. Ik wilde kinderen én een baan. De eerste reactie van mijn toenmalige baas: "Hoe doe je dat bij ziekte van je kind?" Mijn antwoord: 'Net zoals jij als jouw kind ziek is.' Hij is er nooit meer over begonnen. Na mijn zwangerschapsverlof keerde ik als parttimer terug in mijn baan als administratief medewerker op de afdeling Kwaliteitscontrole. Over thuis had ik nooit zorgen, met buurvrouw en schoonzus als vaste oppassers liep alles op rolletjes."
Als het doek valt voor Annemiek in 2008, gaat ze niet op haar lauweren rusten, maar volgt ze een opleiding tot receptioniste/telefoniste. Vanaf 2011 werkt ze twee halve dagen per week bij een chiropractor in Elst. "Een leuke baan met genoeg tijd over voor nevenactiviteiten."
Nagelbijtend
De appel in het gezin Wieleman valt niet ver van de boom. Kan ook Harry zijn dagen in ledigheid vullen, hij is nog steeds aan het werk. Maar liefst 37 jaar duurde de loopbaan van Harry bij Turmac/BAT. Begonnen als machinebankwerker/monteur op de afdeling Verpakkingen, groeide hij door tot storingsmonteur om uiteindelijk als inspectiemonteur de deur achter zich dicht te trekken. "De laatste periode viel me zwaar. Machines afbreken, schoonmaken en voor transport naar Duitsland en Polen gereed maken. Voor de uitnodiging om alles in den vreemde weer te helpen opbouwen heb ik bedankt; te emotioneel."
Gezien zijn leeftijd kwam Harry direct voor prepensioen in aanmerking. "Driekwart jaar heb ik, haast nagelbijtend, thuis gezeten. Het voelde leeg en kaal, maar het kwam goed. Inmiddels werk ik met veel plezier als manusje van alles bij Scheepsbouwer Bloemen de Maas in Niftrik. Het bedrijf maakt onder andere prefab dekken van teakhout voor superjachten voor de allerrijksten op aarde.
Met regelmaat denk ik nog aan Turmac en aan alle ervaring en deskundigheid die ik er heb opgebouwd; voor de rest van mijn leven heb ik dat in de pocket. Turmac was niet alleen een voorloper waar het gaat om scholingskansen en om zelfontplooiing, het was ook een degelijk bedrijf. Toen Annemiek en ik er solliciteerden, kwam een medewerker van afdeling Personeelszaken bij ons thuis; even inschatten hoe het er in huize Wieleman aan toe ging. Maar het belangrijkste dat Turmac mij heeft gebracht is mijn vrouw Erna. Inmiddels zijn we 41 jaar getrouwd."