Frans en Robert Otten zijn trots op elkaar
vervolg van voorpagina
Samen met acht porters, een kok, een assistent en een hoofdgids trokken Frans en Robert op weg naar de top van kamp tot kamp. De mannen zijn erg trots op elkaar en op zichzelf. Ze hadden het allebei erg zwaar, maar hun geest sleepte hun lichaam mee in de beklimming van regenwoud tot hoge gletsjers op 5.895 meter hoogte en terug. Ze hebben het echt samen gedaan, de beklimming van de Kilimanjaro. "Het was veel zwaarder dan we verwacht hadden. Na de eerste dag dacht ik: 'als het zo doorgaat ga ik naar huis'", vertelt Frans. Maar Frans ging door totdat het op honderd meter voor het Stella Point wel heel zwaar werd. "Ik zei tegen de leider dat hij de assistent maar bij mij moest laten en dat de rest door kon gaan." Toen de zon doorkwam en de stralen Frans enigszins opwarmden kreeg hij weer een beetje kracht. Genoeg kracht om nog honderd meter naar het Stella Point te klimmen. Frans heeft op 5.765 meter zijn doel – vijf kilometer hoogte halen - in ieder geval bereikt. Maar nu kwam het zwaarste deel van de tocht, de afdaling. "Afdalen is het vreselijkste dat er is. Het is nóg zwaarder dan klimmen, omdat je je eigen lichaam steeds moet tegenhouden en je heel goed op moet letten waar je je voeten neerzet", legt Robert uit. Frans had tijdens de afdaling veel last van zijn voeten. Frans gleed met zijn voeten naar de voorkant van zijn schoenen, waardoor zijn tenen het erg zwaar te verduren kregen. Tijdens de zeven dagen lange expeditie, zonder enig contact met de buitenwereld, hebben vader en zoon Otten veel aan elkaar gehad. "Robert moedigde me altijd aan als ik het moeilijk had", zegt Frans. Robert en Frans zijn in deze expeditie echt back to basic gegaan. Door een week lang met zo weinig luxe te leven hebben ze het leven in Nederland extra weten te waarderen. Ondanks dat ze geen luxe hadden, was het pure qualitytime. "We hebben erg gelachen met elkaar in het kleine tentje."