De capitulatie
Uit "wat de oorlog bracht over Zevenaar 1940-1945"
Op 14 mei 's morgens zagen we de verschrikkelijke bommenwerpers in westelijke richting trekken, deze waren het, die Rotterdam gingen bombarderen. Tegen de avond omstreeks vijf uur ging weer een grote formatie bommenwerpers, maar nu in Noord-Westelijke richting. Opeens zagen we de hele formatie terugkeren en naar Duitsland teruggaan, nog beladen met hun afschuwelijke bommenlast. Deze waren bestemd geweest om Utrecht en andere plaatsen te bombarderen. In de lucht hadden ze een tegenbevel ontvangen: Nederland capituleerde.
's Avonds rond negen uur kwam men bij ons aanbellen en vertellen dat er 'vrede' was. Ik ging de straat op, en daar verhaalde men, dat Rotterdam door de Duitsers was gebombardeerd, dat bovendien de Duitsers gedreigd hadden ook Utrecht en Amsterdam te bombarderen en dat daarom de Nederlandse opperbevelhebber had gecapituleerd.
"Noem je dat vrede?" vroeg ik. "En dat bombarderen, mag dat zo maar?" Er stonden daar Duitse soldaten die het hoorden maar het wellicht niet begrepen. Terug op mijn kamer, vertelde de radio mij in vier talen, dat Nederland werkelijk had gecapituleerd. Het was de Duitse zender die dit bericht de wereld inzond. De andere dag meldde deze radio, dat Duitsland verplicht was geweest om Nederland aan te vallen, omdat Nederland het plan had gekoesterd om het Ruhrgebied te veroveren.
Direct na de capitulatie kwamen de Engelse vliegers patrouilleren en verkennen. De mensen die dicht bij het spoor woonden waren bang voor bombardementen op het station en gingen op andere plaatsen logeren, met name in de grote bierkelder van P. Groen aan de Arnhemseweg.